Net nadat ik afgelopen zomer ijverig het sanitair van ons Natuurkampeerterrein had schoongepoetst, vraagt een kampeerster mij of ik zin heb om die avond samen met haar te mediteren. ‘Het wordt volle maan en ik ga sowieso’, is wat ze me zegt.
Eerlijk gezegd overvalt me haar vraag. De drukte van het hoogseizoen maakt dat ik denk dat ik me niet zomaar kan overgeven aan die rust door meditatie en hou daarom de avond graag vrij voor andere dingen.

Die avond zit ik buiten te kletsen en zie de kampeerster een rustig plekje in het bos vinden voor haar meditatie bij volle maan. Het is precies die ene plek, die ik voor een goed moment bewaar om er in stilte te kunnen gaan zitten, maar wat ik mezelf nog steeds niet heb gegund. Toen ze ook nog eens haar indiaanse fluit ging bespelen, besefte ik ineens dat ik dit rustige moment voor mijzelf vanavond voorbij heb laten gaan.

Naderhand vertelde ze me dat het een hele fijne plek is, wat haar gelijk aantrok en dat ze tijdens haar verblijf waarschijnlijk nog eens zou gaan. Ik vraag haar in dat geval mij een seintje te geven, want ik wil deze kans niet nog eens voorbij laten gaan. Blijkbaar neem ik eerder een rustmomentje voor mezelf wanneer ik het ook wat rustiger heb, dan in de drukkere periode waarin het juist zo belangrijk voor me is.

Na een paar dagen ben ik de mogelijkheid al bijna weer vergeten, totdat ik deze kampeerster op ons terreintje tegen het lijf loop. ‘Heb je vanavond misschien tijd om mee te gaan’, is wat ze me vraagt. Natuurlijk ga ik mee. Ik maak nu graag tijd. En zo zitten we, al in het schemer op die bijzondere plek in het bos met z’n tweeën volledig stil te zijn. Ik hoor de geluiden van het bos op de achtergrond en voel mijn ademhaling via mijn neus steeds rustiger in en uit gaan. Het duurde enkele minuten, voordat ik helemaal was aangekomen in alleen dat moment op die plek. Ruimte strekte alle kanten uit en ondanks dat het al schemerde, voelde ik een warm licht over mijn gezicht. Tranen begonnen zelfs over mijn wangen te lopen en drupten van mijn gezicht. Wat een heerlijk gevoel van ontladen. Zachtjes hoorde ik het mooie geluid van de indiaanse fluit, precies op het ritme van mijn ademhaling. Wat een groot geschenk was ik aan het ontvangen. Enorm dankbaar en blij opende ik langzaam mijn ogen en kon alleen nog maar stil zijn.

Wat deze kampeerster niet kon weten was, wat deze plek zo bijzonder maakte en waarom ik het bezoeken van deze plek liet afhangen van het goede moment. We kletsten hier nog even over na, waarop ze zei, dat ze in haar keuze getwijfeld had tussen twee Natuurkampeerterreinen en dat ze nu op haar laatste vakantie avond antwoord had gekregen, waarom ze naar De Klashorst had te gaan.
We geven elkaar een warme knuffel voor deze ervaring samen en gaan vervolgens allebei onze eigen weg.